Wiara
wzmacnia wątpliwości,
-
co dnia dorzucane życiem,
gdzie
smaki - słodki i gorzki,
nazywane
są - kryzysem.
Zdaję
sobie sprawę z tego,
że
jestem mizernym w wierze,
zmieniam
się jak kameleon,
co
i kiedy mam powiedzieć.
Wiara
dostępna jest w życiu,
jednak
ślepota topi mnie,
w
studni piekielnych zachwytów,
-
czy uratuję się przed dnem?
20 11 2024 r.
Jesień zajrzała do serca,
gdy kwiat życia zmienia barwę,
wiatr wspomnień wokoło biega,
odrzucając te już martwe.
Usiadłem gdzieś przy nadziei,
biegnącą od urodzenia,
pośród prozy i poezji,
ogrzewam własne pragnienia.
Jesień przepiękną porą jest,
gdzie kolory koncertują,
chciałoby się w tej chwili rzec:
- naturalne dominują.
Jesień cichcem spaceruje,
nawilżając siły w rosie,
od rana po zmierzch planuje,
gdzie nocą przymrozek pośle.
Woda stygnie w fontannie już,
a wiatr ozięble spogląda,
drzewa zmieniają letni strój,
uśmiecha się za to książka.
Czas wskazuje, jak co roku,
kiedy i gdzie jesienne dni,
dostaną pakiet kolorów,
kiedy to pięknem będą lśnić.
04 10 2024 r.
I
zawyły te syreny,
choć
miasta i wsie legły snem,
ruszyły
czołgi, bagnety,
w
krwawy, pierwszy wojenny dzień,
Fala
ognia zakryła kraj,
śmierć
zatańczyła okrutnie,
wszędzie
obawa, lęk płacz, strach,
kiedy
wróg w Serce celuje.
Kraj
pozbawiony pomocy,
walecznie
odpierał siłę,
która
wepchała buciory,
depcząc
pokoju strażnicę.
31 08 2024 r.
