Czas szybko mija w świecie mym,
już wiosna puka do serca mojego,
przybywa humoru, przybywa sił,
na drodze do odprężenia letniego.
I być może przychodzi dziś dzień,
abym pochylił głowę, spojrzał tam,
gdzie chowam swój codzienny cień,
do lasu mgieł, gdzie, co dnia gnam.
Jakże ciężko jest zatrzymać się tu,
gdzie widoczne odbicie pospiechu
nie daje odpoczynku, gdzie klucz
spokoju tkwi w drugim człowieku.
Gdzie droga pokręcona przez moje
niedoskonałości, prowadzi do strat,
gdzie odziany w niełaskawą zbroję,
uciekam, tam gdzie nie zajrzy brat.
I na cóż uśmiech bez krzty radości,
spoglądam w lustro nadziei, a tam
braki w zrozumieniu tejże miłości,
którą na wyciągnięcie wzroku mam.
Sławomir Stankiewicz
06 03 2019
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz